1 Hiisdem temporibus cum beatus Franciscus esset infirmus infirmitate oculorum et per aliquot dies maneret in palatio episcopi Reate, quidam clericus episcopatus Reate, nomine Gedeon, valde mundanus homo, iacuerat per multos dies infirmus maxima infirmitate et maxime dolore renum,
2 ita quod non poterat se movere et revolvere in lecto sine iuvamine nec surgere et ambulare nisi a pluribus portaretur, et cum portaretur ibat incurvatus et quasi contractus propter dolores renum: non enim poterat aliquatenus se erigere.
3 Cumque quadam die coram beato Francisco faceret se portari, proiecit se ad pedes eius (cfr. Rut 3,7.8; Mat 15,30), rogans ipsum multis lacrimis ut signum crucis faceret ei.
4 Dixit ei beatus Franciscus: “Quomodo te signabo, cum olim vixeris semper secundum desideria carnis (cfr. Gal 5,16) non considerans et timens iudicia Dei (cfr. Sir 17,24)?”.
5 Et videns ipsum ex magna infirmitate et doloribus ita afflictum pietate motus est super eum (cfr. Luc 7,13), dixitque ei: “Ego te signo in nomine Domini.
6 Sed si Domino placuerit te liberare, cave tibi ne ad vomitum redeas quoniam dico tibi in veritate quod, si ad vomitum (cfr. Prov 26,11) redieris, peiora prioribus (cfr. Mat 12,45) supervenient in te et iudicium durissimum incurres, propter peccata tua et ingratitudines et ignorantias benignitatis Domini”.
7 Et facto signo crucis super eum a beato Francisco statim erexit se et surrexit ille liberatus interius.
8 Cum erexit se, ita insonuerunt ossa renum eius, sicut si aliquis manibus frangeret sicca ligna.
9 Cumque post paucos annos rediret ad vomitum (cfr. Prov 26,11) et non observaret que Dominus per servum suum Franciscum locutus est ei, accidit, dum quadam die coenaret in domo alterius concanonici sui, nocteque illa dormiret ibidem, subito super omnes corruit tectum domus.
10 Caeteris autem evadentibus mortem, solus miser interceptus atque interemptus est.