1 Quodam tempore, cum appropinquaret capitulum fratrum, quod debebat fieri apud ecclesiam Sancte Marie de Portiuncula, dixit beatus Franciscus socio suo: “Non videtur michi quod sim frater Minor, nisi essem in statu quem dicam tibi”.
2 Et ait: “Ecce fratres cum magna devotione et veneratione veniunt ad me et invitant me ad capitulum, et motus ex devotione ipsorum, vado ad capitulum cum ipsis.
3 Et, ipsis congregatis, rogant me ut verbum Dei annuntiem inter ipsos; et surgens predico eis sicut docuerit me Spiritus Sanctus (cfr. Luc 12,12).
4 Finita ergo predicatione, ponatur quod considerent et dicant adversus me:
5 Nolumus te regnare super nos (cfr. Luc 19,14); non enim es eloquens et es nimis simplex, et nimis verecundamur habere ita simplicem et despectum prelatum super nos; unde de cetero non presumas vocare te nostrum prelatum.
6 Et sic eiciunt me vilipendendo.
7 “Non igitur videtur michi quod sim frater Minor, si eodem modo non gaudeo, cum me vilipendunt et cum verecundia me eiciunt, nolentes ut sim prelatus eorum, sicut quando honorant et venerantur, eorum profectu utrobique equaliter se habente.
8 Nam, si gavisus sum de profectu et devotione ipsorum, cum exaltant me et honorant, ubi periculum anime esse potest, magis convenit quod debeam letari et iocundari de profectu meo et salute anime, cum vituperant me, cum verecundia eiciendo, ubi lucrum est anime”.