128
1 Vidit semel quemdam socium suum acediosam et tristem faciem praetendentem, et non leniter ferens dixit ad eum: “Non decet servum Dei (cfr. Dan 6,20) tristem et turbulentum (cfr. Is 42,4) se monstrare hominibus, sed semper honestum.
2 Offensas tuas in tuo cubiculo (cfr. Qo 10,20) discute, et coram Deo (cfr. Gen 6,8) tuo lacrimare et ingemisce.
3 Cum redis ad fratres, moerore deposito, caeteris conformare”.
4 Et post pauca: “Multum invident mihi aemuli salutis humanae, et semper”, ait, conantur quem in me non possunt, in sociis conturbare”.
5 Tantum autem diligebat virum spirituali laetitia plenum, quod pro generali commonitione in quodam capitulo scribi fecit haec verba:
6 “Caveant fratres, ne se ostendant exstrinsecus nubilosos et hypocritas tristes, sed ostendant se gaudentes in Domino (cfr. Is 61,10), hilares et iucundos, et convenienter gratiosos”.