Caput LXI - De tempore, loco et affectu orantis.
94
1 Corpore peregrinus a Domino (cfr. 2Cor 5,6) vir Dei (cfr. 1Re 2,27) Franciscus praesentem spiritum (cfr. 1Cor 5,3) caelo contendebat inferre, et angelorum civem iam factum solus carnis paries disiungebat.
2 Tota in Christum suum anima sitiebat (cfr. Ps 62,2), totum illi non solum cordis sed corporis dedicabat.
3 Orationum eius magnalia, quantum oculis vidimus (cfr. Sir 17,11), prout possibile est humanis auribus (cfr 1Cor 2,9) tradere, imitanda posteris pauca referimus.
4 Otium sanctum, quo sapientiam cordi (cfr. Sir 45,31) inscriberet, faciebat de tempore toto, ne, si non semper proficeret, deficere videretur.
5 Si quando visitationes saecularium, seu quaevis negotia ingruebant, praecisis potius quam finitis, ad intima recurrebat.
6 Insipidus quidem erat mundus caelesti dulcedine pasto, et ad grossa hominum divinae deliciae fecerant delicatum.
7 Locum semper petebat absconditum (cfr. Mat 6,4), quo Deo suo non solum spiritum sed membra singula coaptaret.
8 Cum in publico subito afficeretur, visitatus a Domino (cfr. Luc 1,68), ne sine cella foret, de mantello cellulam faciebat.
9 Nonnumquam mantello carens, ne manna absconditum (cfr. Apoc 2,17) proderet, manica vultum tegebat.
10 Semper aliquid obiciebat adstantibus, ne sponsi tactum (cfr. Cant 5,4) cognoscerent, ita ut in arcto navis plurimis insertus, oraret invisus.
11 Denique nihil horum potens, faciebat de pectore templum.
12 Exsecrationes et gemitus oblivio sui, duros anhelitus et forinsecos nutus absorptio in Deum abstulerant.
95
1 Haec domi. In silvis vero et solitudinibus orans, nemora replebat gemitibus, loca spargebat lacrimis, pectora manu tundebat, ibique quasi occultius secretarium nactus, confabulabatur saepe verbis cum Domino suo.
2 Ibi respondebat iudici, ibi supplicabat patri, ibi colloquebatur amico, ibi colludebat sponso.
3 Revera, ut cunctas medullas cordis multipliciter holocaustum (cfr. Ps 65,15) efficeret, multiplicem ante oculos summe simplicem proponebat (cfr. Sap 7,22; Ps 100,3).
4 Immotis saepe labiis ruminabat (cfr. Cant 7,9) interius, et introrsum extrinseca trahens spiritum subtrahebat in superos.
5 Omnem sic et intuitum et affectum in unam quam petebat a Domino (cfr. Ps 26,4) dirigebat, totus non tam orans quam oratio factus.
6 Quanta vero credis suavitate perfundi talibus assuetum? Novit ipse (cfr. Iob 28,23), nam eo potius miror.
7 Experienti dabitur scire, non conceditur inexpertis.
8 Sic fervore spiritus bulliens acutus (cfr. Iob 41,22; Sap 7,22), et omnis aspectus et tota prorsus anima liquefacta (cfr. Cant 5,6) iam in caelestis regni (cfr. 2Tim 4,18) summa republica versabatur.
9 Solitus erat pater beatus nullam visitationem Spiritus cum negligentia praeterire, siquidem cum offerebatur sequebatur eam, et quamdiu Dominus permittebat (cfr. 1Cor 16,7) fruebatur dulcedine sic oblata.
10 Cum igitur aliquo negotio urgeretur, vel intentus esset itineri, tactus quosdam gratiae sensim persentiens, gustabat interpolatim et frequenter illud manna dulcis-simum.
11 Nam et in via, sociis praecedentibus, gradum figebat, novamque inspirationem ad frui-tionem convertens, gratiam non recipiebat in vacuum (cfr. 2Cor 6,1).