1 Venerabilis sacerdos Dei, fr. Petrus de Monticulo, et fr. Corradus de Offida, vite mirabilis coram Deo et hominibus, isti duo, tanquam due stelle prefulgide provincie Marchie, homines celestes angelique terrestres, dum simul morarentur in Anchonitana custodia, forte in loco Forani, qui eis plurimum complacebat propter maximam dilectionem que insimul copulatione s. Spiritus coherebant, ita quod quasi una anima videbantur, tali pacto se invicem ligaverunt ut, quamcumque consolationem misericordia Dei alicui ipsorum concederet, in caritate Dei alter alteri revelaret.
2 Et, hoc pacto firmato, cum quadam die dictus fr. Petrus devotissime meditaretur in passione Cristi, et quomodo Mater eius beatissima et Iohannes, dilectissimus discipulus, cum ipso concrucifixi manebant, et insuper b.p.n. Franciscus coram Crucifixo crucifixus astabat, devota curiositate cupiebat scire quis eorum plus doluit: an Mater que ipsum genuerat; an discipulus dilectus, qui supra pectus eius dormierat; an devotissimus Franciscus, qui cum Crucifixo crucifixus erat?
3 Et dum in hac sancta et devota meditatione cum multis lacrimis permaneret, ecce apparuit ei b. Mater Dei, virgo Maria, et b. Iohannes evangelista, et b.p.n. Franciscus, vestiti preclaris b. glorie indumentis; sed b. Franciscus indutus videbatur preclariori veste quam b. Iohannes.
4 Et cum astitissent fr. Petro vehementer timenti, confortans eum, b. Iohannes dixit: “Ne timeas, carissime frater in Domino, quia ecce ad te consolandum venimus et de tuo dubio declarandum. 5 Scias ergo quod, quamvis Mater et ego super omnes de Cristo passione doluimus, cum post nos b. Franciscus pre omnibus doluit, ideo ipsum in tanta gloria cernis”.
6 Respondit fr. Petrus: “Sanctissime apostole Cristi, et quare vestimentum b. Francisci videtur gloriosius vestimento tuo?”. Respondit b. Iohannes: “Quia, cum esset in seculo, pro amore Cristi viliora quam ego pertulit vestimenta”. 7 Et hiis dictis, quoddam gloriosum vestimentum, quod Iohannes ferebat in manibus, protulit fr. Petro, dicens: “Accipe hoc vestimentum, quia tibi illud attuli exibendum”.
8 Et cum vellet ipso vestimento fr. Petrum induere, fr. Petrus stupens et ex admiratione corruens, — non enim dormiendo sed vigilando hec cernebat, — incepit clamare: “Fr. Corrade, fr. Corrade carissime, festina, succurre et vide mirabilia!”. Inter hec verba sancta visio elapsa est. 9 Et post hec venit s. Corradus, cui omnia per ordinem enarravit; de quo simul consolati, Deo gratias reddiderunt.
Ad laudem et gloriam D.n. Ihesu Cristi. Amen.