73
1 Cum venerandae memoriae papam Gregorium, adhuc in minore officio constitutum, visitaret quadam vice sanctus Franciscus, instante iam hora comestionis, pro eleemosynis vadit, et rediens frusta nigri panis supra episcopi mensam componit.
2 Quo viso, aliquantulum verecundatur episcopus, maxime propter convivas noviter invitatos.
3 Acceptas autem eleemosynas pater militibus et capellanis convescentibus laeto vultu distribuit, quas universi mira devotione suscipiunt, alii comedentes, alii ob reverentiam reservantes.
4 Finita comestione, surrexit episcopus et introrsum virum Dei assumens, elevatis brachiis amplexatus est eum (cfr. Gen 33,4).
5 “Mi frater”, inquit, “cur fecisti mihi verecundiam in domo, quae tua est et fratrum tuorum, ut pro eleemosynis ires?”.
6 Ad quem sanctus: “Honorem potius vobis exhibui, dum maiorem dominum honoravi.
7 Siquidem beneplacitum est Domino in (cfr. Ps 67,17) paupertate, et ea maxime quae mendicitas voluntaria est.
8 Ego autem regalem habeo dignitatem et nobilitatem insignem, illum sequi Dominum (cfr. Mat 19,21) qui cum esset dives, pro nobis egenus factus est (cfr. 2Cor 8,9)”.
9 Et addidit: “Plures delicias sumo de paupere mensa, quae parvis eleemosynis occupatur, quam de magnis in quibus fercula, quorum vix est numerus (cfr. Ps 39,13)”.
10 Exinde plurimum aedificatus episcopus dixit ad sanctum: “Fili, quod bonum est in oculis tuis fac, quia Dominus tecum est (cfr. 1Re 3,18; Ios 1,9)”.