85
1 Alia suae praedicationis die quidam pauperculus et infirmus venit ad locum.
2 Cuius duplex incommodum miseratus, inopiam scilicet et languorem, coepit cum socio de paupertate habere sermonem.
3 Cumque patienti compatiens iam in affectum cordis illius transisset (cfr. Ps 72,7), dixit socius sancti ad eum: “Frater, verum est ipsum pauperem esse, sed forsitan in tota provincia non est ditior voluntate”.
4 Increpat eum illico sanctus, et culpam dicenti se dixit: “Festina cito, et exue te (cfr. Is 5,19; Bar 5,1) tunicam tuam, et ad pauperis pedes proiectus culpabilem te proclama!
5 Nec solum veniam poscas, immo eius orationem efflagita!”.
6 Paruit et ivit satisfacere et rediit.
7 Cui dixit sanctus: “Cum pauperem vides, o frater, speculum tibi proponitur Domini et pauperis Matris eius.
8 In infirmis similiter, infirmitates quas pro nobis (Mat 8,17; Is 53,4) assumpsit, considera!”.
9 Eia, semper myrrhae fasciculus commorabatur (cfr. Cant 1,12) Francisco, semper respicit in faciem Christi (cfr. Ps 83,10) sui, semper virum dolorum et scientem infirmitates (cfr. Is 53,3) attrectat.