1 Quidam frater, spiritualis homo et amicus Dei, morabatur in loco fratrum de Reate;
2 et surgens quadam die cum magna devotione venit ad heremitorium fratrum de Grecio, ubi beatus Franciscus tunc manebat, ex desiderio ipsum videndi et habendi eius benedictionem.
3 Beatus Franciscus iam comederat, et reversus erat ad cellam ubi orabat et iacebat;
4 et quia erat quadragesima non descendebat de cella nisi in hora comestionis, et statim ad cellam revertebatur.
5 Et contristatus est multum ille frater, eo quod non invenit ipsum, imputans hoc peccato suo, maxime quia oportebat ipsum illo die reverti ad locum suum.
6 Cumque consolarentur ipsum socii beati Francisci et ipse separaret se a loco quantum iactus est lapidis (cfr. Luc 22,41) ut reverteretur ad locum suum, et beatus Franciscus de voluntate Domini (cfr. Act 21,14; Ps 50,20) exivit foras de cella et vocavit unum de sociis suis, qui ibat cum ipso usque ad fontem laci, et dixit ad eum:
7 “Dicas isti fratri, quod respiciat ad me”. Cumque verteret faciem suam ad beatum Franciscum, crucis signo signavit et benedixit eum.
8 Frater ille cum letitia utriusque hominis laudavit Dominum qui implevit desiderium suum, et tanto magis inde est consolatus quanto consideravit quod voluntas Dei fuit ut ipsum benediceret sine suo rogamine et dicto alicuius.
9 Nam socii beati Francisci et alii fratres de loco inde mirati sunt; considerantes magnum esse miraculum, eo quod nullus dixit beato Francisco de adventu illius fratris;
10 quoniam neque socii beati Francisci neque aliquis alius frater audebat ire ad ipsum nisi vocaret ipsos;
11 et non solum ibi, sed ubicumque manebat beatus Franciscus ad orationem, volebat manere ita remotus ut nullus iret ad ipsum nisi vocaret ipsum.