1 Eodem tempore cum iaceret infirmus, predicatis Laudibus et iam compositis, episcopus civitatis Assisii, qui tunc erat, excomunicavit potestatem Assisii,
2 cum contra ipsum indignatus ille qui erat potestas fecit fortiter et curiose preconizari per Assisii civitatem, ut nullus homo sibi venderet aut ab ipso emeret aut cum ipso contractum faceret; et ita nimis oderant se ad invicem.
3 Beatus Franciscus, dum esset ita infirmus, pietate motus est super eos (cfr. Luc 7,13), maxime quia nullus religiosus vel secularis de illorum pace et concordia se intromittebat.
4 Et ait sociis suis: “Magna verecundia est vobis servis Dei, quod episcopus et potestas ita se ad invicem odiunt et nullus de illorum pace et concordia se intromittit”.
5 Et sic unum versum fecit in illis Laudibus illa occasione, videlicet:
6 Laudato si, miu Segnore, per quilli ke perdonano per lo tuo amore e sustengu enfirmitate e tribulatione;
7 beati quilgli kel sosteranno en pace: ka da te, Altissimo, siranno coronati.
8 Postea vocavit unum de sociis suis dicens illi: “Vade, et dic ex parte mea potestati, ut ipse cum magnatibus civitatis et aliis, quos secum ducere potest, veniat ad episcopatum”.
9 Et illo eunte dixit aliis duobus sociis suis: “Ite et coram episcopo et potestate et aliis qui sunt cum ipsis cantate Cantum fratris Solis, et confido in Domino (cfr. Ps 10,2) quod ipse humiliabit corda ipsorum et pacificabuntur ad invicem et revertentur ad pristinam amicitiam et dilectionem”.
10 Et congregatis omnibus in platea claustri episcopatus, surrexerunt illi duo fratres et unus illorum dixit: “Beatus Franciscus in sua infirmitate fecit Laudes Domini de suis creaturis ad laudem eius et hedificationem proximi.
11 Unde ipse rogat vos, ut ipsas audiatis cum magna devotione”.
12 Et sic inceperunt cantare et dicere eis.
13 Et statim potestas surrexit et iunctis brachiis et manibus cum magna devotione quasi Evangelium Domini, immo etiam cum lacrimis, intente audivit.
14 Habebat enim magnam fidem et devotionem in beato Francisco.
15 Finitis Laudibus Domini, dixit potestas coram omnibus: “In veritate dico vobis, quod non solum domino episcopo quem pro meo domino habere debeo, sed si quis germanum meum aut filium interfecisset, sibi indulgerem”.
16 Et ita proiecit se ad pedes (cfr. Mat 15,30) domini episcopi dicens ad eum: “Ecce paratus sum per omnia satisfacere vobis, sicut vobis placuerit amore Domini nostri Iesu Christi et eius servi beati Francisci”.
17 Episcopus accipiens ipsum cum manibus surrexit et dixit ad eum: “Ex officio meo conveniret me esse humilem, sed quia ad iracundiam sum naturaliter pronus, oportet quod michi indulgeas”.
18 Et sic cum multa benignitate et dilectione amplexati et obsculati sunt ad invicem.
19 Et mirati sunt plurimum fratres considerantes sanctitatem beati Francisci, quod ad litteram fuit verum quod de illorum pace et concordia predixerat beatus Franciscus;
20 et omnes alii, qui ibi aderant et qui audierant, habuerunt illud pro magno miraculo meritis beati Francisci ascribentes, quod tem cito visitavit eos Dominus et quod, sine recordatione alicuius verbi, de tanto scandalo ad tantam concordiam redierunt.
21 Unde nos qui fuimus cum (cfr. 2Pet 1,18) beato Francisco, testimonium perhibemus (cfr. Ioa 21,24; 3Ioa 12), quod semper cum prediceret: “Aliquid sic est, vel erit”, ad litteram fere fiebat;
22 et nos oculis nostris vidimus (cfr. 1Ioa 1,1), quod longum esset ea scribere et enarrare.