1 Iterum dum maneret beatus Franciscus in eodem palatio, quadam die dixit ei unus de socius suis ibi: “Pater ignosce michi, quoniam que tibi dicere volo iam plures consideraverunt”.
2 Et ait: “Tu scis, quemadmodum olim per gratiam Dei viguit in puritate perfectionis tota Religio,
3 quomodo scilicet universi fratres cum fervore et sollicitudine in omnibus observabant sanctam paupertatem, videlicet in parvis et pauperculis hedificiis, in parvis et pauperculis utensilibus, in parvis et pauperculis libris et in pauperculis vestimentis,
4 et sicut in hiis, ita et in aliis exterioribus unius erant voluntatis, solliciti observare omnia, que pertinent ad nostram professionem et vocationem et bonum exemplum; et sic erant unanimes in dilectione Dei et proximi.
5 Nunc ergo a parvo tempore cepit hec puritas et perfectio dissimiliter variari, licet multum dicant, et excusent fratres, propter multitudinem, non posse hoc observari a fratribus.
6 Immo multi fratres de hiis magis quam de supradictis credunt inde populum hedificari, et ipsis videtur magis honeste propter ista vivere et conversari;
7 unde quasi pro nichilo reputant viam simplicitatis et huiusmodi paupertatis que fuerunt initium et fundamentum nostre Religionis.
8 Quapropter, hec considerantes, credimus quod tibi displiceant; sed plurimum admiramur, si tibi displicent, cur sustines et non corrigis”.