61
1 Factum est quodam die Paschae (cfr. Luc 2,41), ut fratres in eremo Graecii mensam accuratius solito albis et vitreis praepararent.
2 Descendens autem pater de cella, venit ad mensam, conspicit alto sitam, vaneque ornatam; sed ridenti mensae nequaquam arridet.
3 Furtim et pedetentim retrahit gressum, capellum cuiusdam pauperis, qui tunc aderat, capiti suo imponit, et baculum manu gestans egreditur foras (cfr. Ps 40,7).
4 Exspectat foris ad ostium (cfr. Ioa 18,16), donec incipiant fratres comedere; siquidem soliti erant non exspectare ipsum, quando non veniret ad signum.
5 Illis incipientibus manducare, clamat verus pauper (cfr. Ps 33,7) ad ostium: “Amore Domini Dei, facite”, inquit, “eleemosynam (cfr. Mat 6,2) isti peregrino pauperi et infirmo”.
6 Respondent fratres: “Intra huc, homo, illius amore quem invocasti”.
7 Repente igitur ingreditur, et sese comedentibus offert.
8 Sed quantum stuporem credis peregrinum civibus intulisse?
9 Datur petenti scutella, et solo solus recumbens, discum ponit in cinere.
10 “Modo sedeo”, ait, “ut frater Minor”; et ad fratres: “Magis nos exempla paupertatis Filii Dei (cfr. Ioa 5,25) quam caeteros religiosos cogere debent.
11 Mensam vidi paratam et ornatam, et pauperum ostiatim euntium non esse cognovi”.
12 Similem hunc fuisse peregrino illi, qui solus erat in Ierusalem (cfr. Luc 24,18) eodem die, facti series probat.
13 Cor nihilominus ardens in discipulis, dum loqueretur (cfr. Luc 24,32), effecit.