1 Videns episcopus Hostiensis, qui postea fuit apostolicus, quod beatus Franciscus ita fuisset et esset suo corpori semper austerus et maxime quia lumen oculorum amitti iam ceperat nolens inde facere se curari, admonuit ipsum cum pietate multa et sui compassione dicens ad eum:
2 “Frater, non bene facis quod non facis te adiuvari de infirmitate oculorum, eo quod tibi et aliis valde est utilis sanitas et vita tua.
3 Nam si fratribus tuis infirmis compateris et fuisti illis semper et es misericors, tibi in tam maxima et manifesta necessitate et infirmitate non deberes esse crudelis.
4 Unde precipio tibi ut facias inde te adiuvari et curari”.
5 Similiter duobus annis ante obitum suum, cum iam esset valde infirmus et specialiter de infirmitate oculorum, et moraretur in quadam cellula facta de storiis apud Sanctum Damianum, considerans et videns generalis minister quod ita esset afflictus infirmitate oculorum, precepit ei, ut faceret et permitteret sibi se adiuvari et curari;
6 immo dixit ei quod volebat interesse cum inciperet medicus eum curare, maxime ut securius faceret sibi mederi, et ad confortandum ipsum, quia valde inde a[f]fligebatur.
7 Interim erat magnum frigus et non erat tempus congruum ad medendum.