109.
1 Conversionis suae tempus iam erat viginti annorum spatio consummatum, sicut sibi divina innotuerat voluntate.
2 Nam cum ipse beatus pater et frater Helias tempore quodam apud Fulgineum morarentur, nocte quadam cum se sopori dedissent, adstitit fratri Heliae sacerdos quidam albis indutus, grandaevae ac provectae aetatis, aspectu venerabilis, dicens:
3 “Surge, frater, et dic fratri Francisco, quoniam expleti sunt decem et octo anni ex quo mundo renuntians, Christo adhaesit, et duobus tantum annis dehinc in hac vita manens viam universae carnis (cfr. Ios 23,14), vocante ipsum ad se Domino (cfr. Gen 3,9), introibit”.
4 Sicque factum est ut sermo Domini, quem diu ante praedixerat, constituto termino compleretur (cfr. 2Par 36,21).
5 Cum igitur in loco sibi valde desiderato paucis quievisset diebus, et cognosceret tempus propinquae mortis instare (cfr. Heb 9,9), vocavit ad se duos fratres et suos filios speciales, praecipiens eis de morte propinqua, immo de vita sic proxima, in exsultatione (cfr. Ps 106,22) spiritus, alta voce Laudes Domino decantare.
6 Ipse vero, prout potuit, in illum Davidicum psalmum erupit: “Voce mea”, inquit, “ad Dominum clamavi, voce mea ad Dominum deprecatus sum (Ps 141,2-8)”.
7 Frater autem quidam de assistentibus, quem sanctus satis magno diligebat amore, pro fratribus omnibus plurimum exsistens sollicitus, cum haec intueretur et sancti cognosceret exitum propinquare, dixit ad eum: “Benigne pater, heu absque patre (cfr. Lam 5,3) iam remanent filii, et oculorum privantur lumine vero (cfr. 1Ioa 2,8)!
8 Recordare igitur orphanorum quos deseris, et omnibus culpis remissis, tam praesentes quam absentes omnes tua sancta benedictione laetifica”.
9 Ad quem sanctus: “Ecce”, inquit, “ego vocor a Deo, fili!
10 Fratribus meis tam absentibus quam praesentibus offensas omnes et culpas remitto, et eos, sicut possum, absolvo; quibus tu haec denuntians, ex parte mea omnibus benedices”.
110.
1 Iussit denique codicem Evangeliorum portari, et Evangelium secundum Iohannem sibi legi poposcit, ab eo loco ubi incipit: Ante sex dies paschae, sciens Iesus quia venit hora eius, ut transeat ex hoc mundo ad Patrem (Ioa 13,1 (12,1)).
2 Hoc etiam Evangelium legere proposuerat sibi minister, priusquam ei praeciperetur; hoc etiam in prima libri apertione occurrit, cum tota et plena Bibliotheca esset, in qua Evangelium legi debebat.
3 Iussit proinde se superponi cilicio et conspargi cinere, qui terra et cinis (cfr. Sir 10,9; 17,31) mox erat futurus.
4 Convenientibus itaque multis (cfr. Deut 31,11) fratribus, quorum ipse pater et dux erat (cfr. Act 14,11), reverenterque adstantibus et exspectantibus omnibus exitum beatum et consummationem (cfr. Sir 33,24) felicem, sanctissima illa anima carne soluta est, qua in abysso claritatis absorpta, corpus obdormivit in Domino (cfr. Act 7,60).
5 Unus autem ex fratribus et discipulis eius, fama non modicum celebris, cuius nomen nunc existimo reticendum, quoniam dum vivit in carne (cfr. Gal 2,20) non vult praeconio gloriari, vidit animam sanctissimi patris recto tramite in caelum conscendere super aquas multas (cfr. Ios 8,20; Ps 28,3).
6 Erat enim quasi stella (cfr. Sir, 50,6) quoquo modo lunae immensitatem habens, solis vero utcumque retinens claritatem, a candida subvecta nubecula (cfr. 1Cor 15,41; Apoc 14,14).
111.
1 Libet de ipso propterea sic exclamare: “O quam gloriosus est iste sanctus, cuius animam vidit discipulus in caelum ascendere!
2 Pulchra ut luna, electa ut sol (cfr. Act 2,34; Cant 6,9), in nube candida cum ascenderet, gloriosissime rutilabat (cfr. Apoc 14,14; Cant 3,6)!
3 O vere mundi lucerna, sole splendidius lucens in Christi Ecclesia (cfr. Mat 5,15; Rom 16, 16), ecce iam lucis tuae radios subtraxisti et in illa luminosa patria secedens, pro nobis miseris Angelorum et Sanctorum frequentiam (cfr. Heb 12,22) commutasti!
4 O insignis praeconii almitas gloriosa, noli filiorum te cura exuere, licet exutus iam sis consimili carne!
5 Nosti, revera nosti, in quanto eos discrimine positos reliquisti, quorum labores innumeros et frequentes angustias sola tua praesentia felix omni hora misericorditer relevabat.
6 O vere misericors, pater sanctissime, qui peccantibus filiis ‘misereri semper et parcere’ benigne paratus eras! Tibi ergo benedicimus, digne pater, cui benedixit (Tob 8,17; Gen 27,27) Altissimus, qui semper est Deus super omnia benedictus. Amen (cfr. Rom 9,5)”.