188
1 Interrogatus a quodam fratre semel cur, fratres omnes sic a sua cura reiectos, alienis eos tradiderat manibus, quasi ad eum nullatenus pertinerent, respondit:
2 “Fili, fratres diligo sicut possum; sed si mea sequerentur vestigia (cfr. 1Pet 2,21), illos utique plus amarem, nec me illis redderem alienum.
3 Nam sunt quidam de numero praelatorum, qui eos ad alia trahunt, antiquorum eis proponentes exempla, et parum mea monita reputantes.
4 Sed quid agant, in fine videbitur”.
5 Et paulo post, cum infirmitate nimia gravaretur, in vehementia spiritus (cfr. Ps 47,8) in lectulo se direxit: “Qui sunt isti”, ait, “qui religionem meam et fratrum de meis manibus rapuerunt (cfr. Ioa 10,28)?
6 Si ad generale capitulum venero, tunc eis ostendam qualem habeam voluntatem”.
7 Et addidit frater ille: “Numquid et provinciales illos ministros, qui tamdiu libertate abusi sunt, non mutabis?”.
8 Et pater ingemiscens verbum respondit terribile: “Vivant pro libitu, qui minoris est damni paucorum quam multorum perditio!”.
9 Non propter omnes sed propter quosdam dicebat, qui nimia temporis diuturnitate videbantur praelationem hereditario vindicasse.
10 In omni quidem genere praelatorum regularium hoc potissimum commendabat, mores non mutare nisi in melius, conciliatos favores non quaerere, potestatem non exercere, sed implere officium.