1 Dum iret per quandam provinciam beatus Franciscus, obviavit illi quidam abbas cuiusdam monasterii, qui nimio amore venerabatur ipsum.
2 Et descendit de equo abbas ille locutusque est cum ipso de salute anime sue per aliquam horam.
3 Et dum vellent se separari ab invicem, abbas ille rogavit beatum Franciscum cum omnimoda devotione, ut rogaret Dominum pro anima sua.
4 Respondit ei beatus Franciscus: “Libenter faciam”.
5 Et parum discedente abbate [a] beato Francisco, dixit beatus Franciscus ad socium suum: “Frater, expectemus parum quia volo orare pro abbate illo, sicut promisi”. 6 Et oravit pro illo.
7 Nam mos erat beati Francisci, cum aliquis ex devotione rogabat ipsum ut Dominum oraret pro anima sua, quam citius poterat orationem pro eo fundebat, ut non traderet postea oblivioni.
8 Et ambulante abbate per viam suam non multum longe a beato Francisco subito visitavit eum Dominus in corde suo, et quidam calor suavis circa faciem suam advenit, et elevatus est in excelsum mentis sed parva morula.
9 Et reversus in se (cfr. Luc 15,17; Act 12,11) statim cognovit beatum Franciscum orasse pro eo.
10 Et cepit laudare Deum et habere inde letitiam utriusque hominis.
11 Et exinde maiorem devotionem habuit in sancto patre considerando in se magnitudinem sanctitatis eius, et in se dum vixit pro magno miraculo habuit, et fratribus et aliis sicut sibi acciderat multotiens annuntiavit.