1 Cum in palatio episcopatus Assisii beatus Franciscus iaceret valde infirmus illis diebus quando reversus est de loco Bagnarie, timens populus Assisii, si de nocte moreretur sanctus, [ipsis] nescientibus, ne fratres occulte tollerent sanctum corpus et in alia civitate collocarent, constituerunt ut in qualibet nocte extra murum palatii in circuitu ab hominibus diligenter custodiretur.
2 Beatus Franciscus licet esset infirmus valde, ad consolandum tamen spiritum suum, ne deficeret aliquando ex magnis et diversis suis infirmitatibus, sepe de die suos socios Laudes Domini cantare faciebat, quas ipsemet longo tempore ante in sua infirmitate fecerat;
3 similiter etiam de nocte, maxime ad hedificationem illorum custodum, qui de nocte extra palatium propter ipsum vigilabant.
4 Cumque consideraret frater Helias, quod beatus Franciscus ita se confortaret et gauderet in Domino in tanta infirmitate positus, quadam die dixit ad ipsum: 5 “Carissime frater, de omni letitia quam pro te et sociis tuis in tanta afflictione et infirmitate ostendis, sum plurimum consolatus et hedificatus;
6 sed licet in vita et in morte homines istius civitatis te venerentur pro sancto, tamen quia credunt firmiter propter tuam magnam et incurabilem infirmitatem te in proximo moriturum, audientes huiusmodi Laudes cantari, possent cogitare aut dicere intra se:
7 Quomodo tantam letitiam hic ostendit qui est prope mortem? Deberet enim de morte cogitare”.
8 Dixit ad eum beatus Franciscus: “Recordaris cum apud Fulgineum visionem vidisti et dixisti michi, quod quidam dixit tibi, quod non deberem vivere nisi duobus annis?
9 Antequam illam visionem videres, per gratiam Sancti Spiritus, qui omne bonum suggerit (cfr. Ioa 14,26) in corde et in ore ponit (cfr. Is 59,21) fidelium suorum, sepe de die et nocte considerabam finem meum (cfr. Ps 38,5);
10 sed ab illa hora, qua visionem vidisti, cotidie fui magis sollicitus considerare diem mortis”.
11 Et ait cum magno fervore spiritus: “Dimitte me, frater, gaudere in Domino (cfr. Phip 4,4) et in laudibus eius, in infirmitatibus meis,
12 quoniam, gratia Spiritus Sancti cooperante, ita sum unitus et coniunctus cum Domino meo, quod per misericordiam suam bene possum in ipso Altissimo iucundari”.