1 Quodam tempore, beatus Franciscus manebat apud heremitorium sancti Eleutherii prope quoddam castrum, nomine Quintillianum, de contrata Reate.
2 Et cum non portaret nisi tunicam unam, quadam die ex magno frigore et magna necessitate repetiavit tunicam suam et tunicam socii sui interius quibusdam petiis, ita quod corpus eius cepit inde aliquantulum consolari.
3 Et parum post, cum quadam die reverteretur ab oratione, cum magna letitia dixit socio suo:
4 “Me oportet esse formam et exemplum omnium fratrum, quoniam licet corpori meo necesse sit habere tunicam repetiatam, tamen considerare me oportet fratres meos, quibus istud idem necesse est, et ipsi forsitan non habent nec habere possunt;
5 unde me oportet condescendere eis et easdem necessitates, quas ipsi patiuntur et me oportet pati, ut ipsi, hoc videntes, magis patienter valeant sustinere”.
6 Quot enim et quantas necessitates suo corpori denegaverit in victu et vestitu, ut fratribus daret bonum exemplum et ut in maiori patientia suas necessitates tolerarent, nos, qui cum ipso fuimus (cfr. 2Pet 1,18) dicere non possemus.
7 Et in hoc summum et precipuum studium habuit semper beatus Franciscus, maxime postquam fratres ceperunt multiplicari et ipse dimisit officium prelationis, ut magis operibus quam verbis fratres doceret, quid agerent, quidve deberent vitare.