102.
1 Haec fere per duos annos in omni patientia et humilitate sustinuit, in omnibus gratias agens Deo (cfr. Tob 2,14; 1The 5,18).
2 Sed ut ipse liberius suam intentionem dirigere posset ad Deum, et beatarum mansionum in caelo positarum, frequenter mente excedens (cfr. 2Cor5 5,13), circuire posset ac ingredi officinas, et in pinguedine gratiae coram placidissimo et serenissimo universorum Domino se in caelestibus (cfr. 2Mac 14,35; Eph 1,3) presentare, quibusdam fratribus, merito sibi valde dilectis, commiserat curam sui.
3 Erant enim illi viri virtutum (cfr. 1Mac 5,50), devoti Deo, placentes sanctis, gratiosi hominibus, super quos, velut domus super columnas quatuor, beatus pater Franciscus innitebatur (cfr. Iud 16,29).
4 Eorum namque nunc nomina supprimo, ipsorum verecundiae parcens, quae tamquam spiritualibus viris satis est eis familiaris amica.
5 Verecundia enim omnium est ornatus aetatum, innocentiae testis, pudicae mentis indicium, disciplinae virga (cfr. Prov 22,15), specialis gloria conscientiae, famae custos et totius honestatis insigne.
6 Haec virtus adornaverat istos, haec amabiles et benevolos eos reddebat hominibus; haec utique gratia omnibus erat communis (cfr. Act 2,44), sed singulos virtus singula decorabat.
7 Erat unus discretionis praecipuae, alter patientiae singularis, gloriosae simplicitatis alius, reliquus vero secundum corporis vires robustus et secundum animi mores placabilis.
8 Hi vero omni vigilantia, omni studio, omni voluntate beati patris quietem animi excolebant, infirmitatem corporis procurabant, nullas declinantes angustias, nullos labores, quin totos se sancti servitio manciparent.
103.
1 Sed licet gloriosus pater iam esset coram Deo in gratia consummatus, et operibus sanctis rutilaret inter homines mundi huius (cfr. Ioa 11,9), cogitabat tamen semper perfectiora incipere et tamquam doctissimus miles in castris Dei (cfr. Gen 32,2), provocato adversario, excitare iterum nova bella.
2 Proponebat Christo duce (cfr. Dan 9,25), ingentia se facturum, et fatiscentibus artubus, iam emortuo corpore, novo certamine sperat de hoste triumphum.
3 Vera namque virtus temporis finem ignorat, cum mercedis exspectatio sit aeterna.
4 Flagrabat proinde desiderio magno valde (cfr. Num 11,4; Mat 2,10) ad humilitatis reverti primordia et prae amoris immensitate spe gaudens (cfr. Rom 12,12), corpus suum, licet ad tantam iam devenisset extremitatem, revocare cogitabat ad pristinam servitutem.
5 Amputabat a se penitus omnium curarum obstacula, et cunctarum sollicitudinum strepitum plenissime compescebat.
6 Cumque infirmitatis suae occasione rigorem pristinum necessario temperaret, dicebat: “Incipiamus, fratres, servire Domino Deo, quia hucusque vix vel parum in nullo profecimus”.
7 Non arbitrabatur se adhuc comprehendisse (cfr. Phip 3,13), et infatigabilis durans in sanctae novitatis proposito, semper inchoare sperabat.
8 Volebat ad serviendum leprosis redire denuo, et habere contemptui, sicut aliquando habebatur.
9 Hominum conversationem fugere proponebat, et ad loca remotissima se conferre, ut sic exutus omni cura et aliorum sollicitudine deposita, solus carnis paries inter se et Deum interim separaret.
104.
1 Videbat enim multos ad magisterii regimina convolare, quorum temeritatem detestans, ab huiusmodi peste sui exemplo revocare studebat eos.
2 Dicebat enim bonum fore coram Deo et acceptabile curam gerere aliorum, et sollicitudinem animarum aiebat eos suscipere decere, qui dumtaxat in ea nihil de suo quaererent (cfr. Phip 2,21) sed divinam semper in omnibus attenderent voluntatem.
3 Qui videlicet propriae saluti nihil praeponerent et subditorum non applausus attenderent sed profectus, non coram hominibus pompam sed gloriam ante Deum (cfr. Rom 4,2);
4 qui praelationem non affectarent sed timerent; quos habita non extolleret sed humiliaret, et ablata non deiceret sed exaltaret.
5 Sed praecipue in tempore hoc, in quo tantum superexcrevit malitia et superabundavit (cfr. 2The 1,3) iniquitas, periculosum dicebat regere, regi vero affirmabat utilius.
6 Dolebat quosdam prima opera (cfr. Apoc 2,5) reliquisse, et novis adinventionibus pristinam oblitos esse simplicitatem.
7 Propterea lamentabatur eos qui quandoque magis superioribus toto desiderio intendebant, ad infima et vilia descendisse, et per frivola et inania in campo vacuae libertatis, relictis veris gaudiis, discurrere et vagare.
8 Orabat proinde divinam clementiam pro liberatione filiorum, et conservari eos in data gratia (cfr. Rom 12,3) devotissime precabatur.