199
1 Nativitatem pueri Iesu prae aliis solemnitatibus ineffabili alacritate colebat, festum festorum asserens, quo Deus, infans parvulus factus, ad ubera pependit humana.
2 Infantilium illorum membrorum imagines famelica cogitatione lambebat, et eliquata pueri compassio in cor suum etiam verba dulcedinis faciebat more infantium balbutire.
3 Eratque sibi hoc nomen quasi mel et favus (cfr. Prov 16,24) in ore.
4 Cum de non comedendis carnibus collatio fieret, quia dies Veneris erat, respondit fratri Morico dicens: “Peccas, frater, diem Veneris vocans quo Puer natus est nobis (cfr. Is 9,6).
5 Volo”, inquit, “quod etiam parietes tali die comedant carnes, et si non possunt, vel de foris liniantur!”.
200
1 Volebat hoc die pauperes et famelicos a divitibus saturari (cfr. 1Re 2,5), et annonam et foenum plus solito bobus et asinis indulgeri.
2 “Si locutus”, ait, “fuero Imperatori, supplicabo constitutum fieri generale, ut omnes qui possunt, frumenta et grana per vias proiciant, ut die tantae sollemnitatis abundent aviculae, praecipue sorores alaudae”.
3 Paupercula Virgo quanta illo die fuerit circumvecta penuria, non sine lacrimis recolebat.
4 Sedenti namque ad prandium die quadam, paupertatem beatae Virginis commemorat quidam frater, et Christi Filii eius inopiam replicat.
5 Protinus surgit a mensa (cfr. 1Re 20,24), singultus ingeminat dolorosos, et perfusus lacrimis supra nudam humum reliquum panem manducat.
6 Inde hanc virtutem regiam esse dicebat, quae in Rege et Regina tam praestanter effulserit.
7 Nam et consultantibus in conclavi fratribus, quae virtus magis amicum redderet Christo, quasi secretum sui cordis aperiens, respondebat: “Paupertatem noveritis, filii, specialem viam salutis, cuius est fructus multiplex et paucis notissimus”.