86
1 Accidit apud Celanum tempore hiemali ut sanctus Franciscus pannum in modum mantelli haberet plicatum, quem Tiburtinus quidam, fratrum amicus, commodaverat ei.
2 Et cum esset in palatio episcopi Marsicani, occurrit ei vetula quaedam eleemosynam petens (cfr. Act 3,2).
3 Confestim pannum solvit a collo et, licet alienum, vetulae pauperi donat dicens: “Vade, fac tibi tunicam, quoniam satis eges”.
4 Arridet vetula et stupefacta, nescio timore an gaudio, pannum sumit e manibus.
5 Currit velocius, et ne mora periculum repetitionis trahat, forficibus scindit.
6 Cum autem inveniret praecisum pannum non sufficere tunicae, primam benignitatem experta, redit ad sanctum, indicans in panno defectum.
7 Vertit sanctus ad socium oculos, qui tantumdem panni gerebat ad dorsum: “Audis”, inquit, “frater, quid haec paupercula dicit?
8 Amore Dei toleremus algorem, et da pauperculae pannum, ut tunicam compleat”.
9 Dederat ipse, donat et socius, et uterque nudus remanet, ut vetula vestiatur.