1 Postquam beatus Franciscus composuerat laudes praedictas de creaturis, quas vocaverat Canticum fratris solis, accidit ut inter episcopum et potestatem civitatis Assisii magna discordia oriretur; 2 ita quod episcopus excommunicavit potestatem, et potestas fecit praeconizari ut nullus venderet sibi aliquid aut emeret aliquid ab eo, aut contractum aliquem faceret cum ipso.
3 Beatus Franciscus cum esset ita infirmus et audisset hoc, pietate motus est super eos, maxime quia nullus intromittebat se de pace facienda. 4 Et ait sociis suis: “Magna verecundia est nobis, servis Dei, quod episcopus et potestas ita se invicem odiunt; et nullus de illorum pace se intromittit!”. 5 Et sic fecit statim unum versum in laudibus supradictis occasione illa, et ait: 6 Laudato sij meo signore per quilli che perdona per lo to amore e sosten infirmitate e tribulatione / Beati aquilli che le sostenen in pace / Ke de ti altissimo serranno coronati.
7 Postea vocavit unum de sociis suis, et ait illi: “Vade ad potestatem, et ex parte mea dic ei ut ipse cum magnatibus civitatis et aliis quos secum ducere potest veniat ad episcopatum”.
8 Et illo fratre eunte, dixit aliis duobus sociis suis: “Ite, et coram episcopo et potestate et allis qui sunt cum eis cantate Canticum fratris solis. 9 Et confido in Domino (cfr. Ps 10,2) quod ipse statim humiliabit corda ipsorum et ad pristinam dilectionem et amicitiam revertentur”.
10 Congregatis ergo omnibus in platea claustri episcopatus, surrexerunt illi duo fratres; et dixit unus illorum: “Beatus Franciscus in sua infirmitate fecit laudes Domini de suis creaturis, ad laudem ipsius Domini et ad aedificationem proximi. 11 Unde ipse rogat vos ut eas audiatis cum magna devotione”. Et sic inceperunt eas dicere et cantare.
12 Potestas autem statim surrexit et, junctis brachiis et manibus, ipsas tanquam evangelium Domini cum maxima devotione et etiam cum multis lacrimis intente audivit; habebat enim magnam fidem et devotionem in beato Francisco.
13 Finitis laudibus Domini, dixit potestas coram omnibus: “In veritate dico vobis quod non solum domino episcopo, quem volo et debeo habere pro domino meo, sed si quis interfecisset germanum meum aut filium meum indulgerem sibi”. 14 Et sic dicens, projecit se ad pedes (cfr. Mat 15,30) episcopi, et ait illi: “Ecce paratus sum per omnia satisfacere vobis, sicut vobis placuerit, amore Domini nostri Jesu Christi et ejus servi beati Francisci”. 15 Episcopus autem, accipiens ipsum cum manibus surrexit et dixit ei: “Ex officio meo conveniret me esse humilem, sed quia naturaliter ad iracundiam sum promptus, oportet quod mihi indulgeas”. 16 Et sic cum multa benignitate et dilectione amplexati et osculati sunt se ad invicem.
17 Stupefacti vero et laetati sunt fratres videntes sic ad litteram esse impletum quod beatus Franciscus praedixerat de illorum concordia. 18 Et omnes alii qui aderant habuerunt hoc pro maximo miraculo, totum meritis beati Francisci ascribentes, quod ita subito visitavit illos Dominus et de tanta discordia et scandalo, sine recordatione alicujus verbi, ad tantam concordiam redierunt.
19 Nos autem, qui cum beato Francisco fuimus (cfr. 2Pet 1,18), testimonium perhibemus (cfr. Ioa 21,24) quod cum diceret de aliquo sic est vel sic erit: semper ad litteram sic fiebat. 20 Et nos tot et tanta vidimus quod longum esset ea scribere vel narrare.