1 Similiter illis diebus et in eodem loco, postquam beatus Franciscus composuit Laudes Domini de creaturis, fecit etiam quedam sancta verba cum cantu pro maiori consolatione dominarum pauperum monasterii Sancti Damiani, maxime quia de eius infirmitate ipsas sciebat nimis tribulari.
2 Et cum personaliter propter ipsam infirmitatem ipsas consolari et visitare non posset, voluit illa verba per eius socios illis nuntiari;
3 in quibus tunc et semper voluit illis breviter patefacere suam voluntatem, qualiter deberent caritate esse unanimes et ad invicem conversari, quia eius exemplo et predicatione, cum fratres adhuc pauci essent, ad Christum converse fuerunt.
4 Quarum conversio et conversatio non solum Religionis fratrum, cuius plantula exaltatio est et hedificatio, sed etiam universalis Ecclesie Dei.
5 Unde cum sciret beatus Franciscus, quod a principio earum conversionis nimis duxissent et ducerent adhuc artam et pauperculam vitam et, voluntate et necessitate, spiritus eius semper circa ipsas pietate movebatur.
6 Quapropter in eisdem verbis ipsas rogavit, ut sicut Dominus ex multis partibus in unum congregavit ipsas ad sanctam caritatem, sanctam paupertatem et sanctam obedientiam, ita in ipsis semper vivere et mori deberent;
7 et specialiter ut de helemosinis, quas Dominus daret illis, cum hilaritate et gratiarum actione discrete suis corporibus providerent,
8 et maxime ut sane in laboribus quos sustinebant pro infirmis suis sororibus, et infirme in suis infirmitatibus et necessitatibus quas patiebantur existerent patientes.