1 Unde quodam tempore, cum iret per quandam provinciam predicando, accidit quod duo fratres francigene obviaverunt illi et habuerunt de ipso maximam consolationem.
2 Ad ultimum vero petierunt sibi tunicam suam “amore Dei” propter devotionem.
3 Ipse vero statim ut audivit amorem Dei, exuit se tunicam, manens nudus per aliquam horam.
4 Nam mos erat beati Francisci cum aliquis diceret ei: “Amore Dei da michi tunicam vel cordam” aut aliquid quod haberet, statim dabat ei ob reverentiam illius Domini, qui caritas dicitur.
5 Immo multum displicebat ei et reprehendebat inde fratres, cum audiret illos pro qualicumque re nominare amorem Dei.
6 Dicebat enim: “Tam altissimus est amor Dei, quod raro et nonnisi in magna necessitate cum multa reverentia nominari deberet”.
7 Unus autem ex illis exuit se tunicam suam et dedit illi.
8 Nam multotiens inde sustinebat multam necessitatem et tribulationem, cum daret tunicam suam vel partem alicui; quoniam non poterat tam cito reinvenire vel facere fieri aliam,
9 maxime quia semper volebat habere et portare pauperculam tunicam de petiis, et aliquando eam volebat intus et foris repetiatam:
10 quoniam raro aut numquam volebat habere vel portare tunicam de novo panno, sed ab aliquo fratre acquirebat tunicam suam quam per multos dies portaverat, et etiam quandoque ab uno fratre accipiebat unam partem sue tunice et ab alio alteram;
11 interius vero propter suas multas infirmitates et frigiditates aliquando de novo panno repetiabat illam.
12 Et hunc modum paupertatis in suis vestimentis tenuit et observavit usque ad illum annum quo migravit ad Dominum.
13 Nam paucis diebus ante obitum suum, quia erat hydropicus et quasi totus desiccatus et per alias plures infirmitates quas habebat, fecerunt sibi fratres plures tunicas, ut ipsi de nocte et de die, cum necesse esset, tunicam mutarent.