44
1 Commorantem beatum virum in eremitorio quodam iuxta Reate medicus pro cura oculorum quotidie visitabat.
2 Quadam vero die dixit sanctus ad suos: “Invitate medicum et date illi optime manducare”.
3 Respondit ei guardianus dicens: “Pater, cum rubore (cfr. Luc 14,9) dicimus, verecundamur ipsum invitare, tantum nunc pauperes sumus”. Respondit sanctus dicens (cfr. Ioa 1,26): “Quid vultis ut iterum dicam (cfr. Mat 20,32; Ioa 9,27)?”.
4 Medicus, qui adstabat (cfr. Mar 14,70): “Et ego, fratres carissimi, penuriam vestram delicias reputabo”.
5 Festinant fratres, et omnem cellarii copiam mensae imponunt, panis scilicet modicum (cfr. 2Par 18,26), vini non multum, et, ut lautius ederent, parum leguminis coquina transmittit.
6 Interim mensa Domini (cfr. Mal 1,7) servorum mensae compatitur; pulsatur ostium (cfr. Luc 13,25), accurritur protinus.
7 Et ecce mulier quaedam canistrum offert plenum pulchro pane, piscibus et pastillis gammarorum refertum, melle et uvis desuper cumulatum.
8 Exsultat pauperum mensa his visis, et vilibus crastino reservatis, pretiosa hodie sumuntur in cibum.
9 Medicus vero suspirando locutus est dicens (cfr. Mat 14,27): “Nec vos, fratres, sicut debetis, nec nos saeculares huius viri cognoscimus sanctitatem”.
10 Satiati denique fuissent, nisi plus eos miraculum quam ferculum satiasset.
11 Sic paternus ille oculus nequaquam despicit (cfr. Prov 30,17) suos, quin potius maiore defectu mendicos maiore providentia nutrit.
12 Largiore mensa pauper pascitur quam tyrannus, quanto Deus homine profusior largitate.
Quomodo fratrem Ricerium a tentatione liberavit.
44a
1 Frater quidam ‘Ricerius’ nomine, tam moribus quam genere nobilis, in tantum de beati Francisci meritis praesumebat, ut divinam profecto mereri gratiam crederet, si quis ipsius sancti dono benevolentiae potiretur, aut si quis illa careret, Dei iracundiam mereretur.
2 Cumque ad obtinendm familiaritatis illius beneficium vehementius aspiraret, timuit valde (cfr. Gen 32,7; Iudt 8,8) ne quid occulte in ipso vitii fore sanctus deprehenderet, cuius occasione se ab eius gratia magis elongari contingeret.
3 Igitur timore huiusmodi iam dictum fratrem quotidie ac graviter affligente, nec illo cogitationem suam alicui revelante, contigit ipsum die quadam solito more turbatum ad cellam in qua beatus Franciscus orabat accedere.
4 Cuius adventum simul et animum vir Dei (cfr. 1Re 2,27) cognoscens, ei benigne ad se vocato, sic ait: “Nullus te timor de caetero, nulla te, fili, conturbet tentatio, quoniam carissimus mihi es, et inter praecipue caros speciali charitate te diligo.
5 Securus ad me, cum tibi placuerit, venias, et a me libere pro tua vo-luntate recedas”.
6 Obstupuit non modicum et laetatus est ille frater in sermonibus sancti patris, et deinceps de ipsius dilectione securus, crevit etiam, sicut crediderat, in gratia Salvatoris (cfr. Tit 2,11).