Caput CXLII - Quae sit vera simplicitas.
189
1 Sanctam simplicitatem, gratiae filiam, sapientiae germanam, matrem iustitiae, quodam attentiore studio praetendebat sanctus in se, ac diligebat (cfr. Sap 1,1) in aliis.
2 Non autem omnis ab eo probabatur simplicitas, sed ea solum, quae Deo suo contenta, caetera vilipendit.
3 Haec est, quae in timore Dei gloriatur (cfr. Sir 9,22), quae malum facere vel dicere nescit.
4 Haec est, quae sese examinans condemnat suo iudicio neminem (cfr. Ioa 8,10), quae meliori debitum imperium reddens, imperium appetit nullum.
5 Haec est, quae graecas glorias non optimas arbitrans (cfr. 2Mac 4,15), plus eligit facere quam discere vel docere (cfr. Act 1,1).
6 Haec est, quae in omnibus divinis legibus verbosas ambages, ornatus et phaleras, ostentationes et curiositates perituris relinquens, quaerit non corticem sed medullam, non testam sed nucleum, non multa sed multum, summum et stabile bonum.
7 Hanc in fratribus litteratis et laicis requirebat pater sanctissimus, non eam contrariam sapientiae credens, sed vere germanam, licet pauperibus scientia faciliorem ad habitum, promptiorem ad usum.
8 Unde in Laudibus quas de virtutibus fecit, sic ait: “Ave, regina sapientia! Dominus te salvet, cum tua sorore, pura sancta simplicitate!”.